Νεκρά κορίτσια

Περιγραφή

Μετά την επιτυχία των Ο άνεμος που σαρώνει και Δεν είναι ποτάμι, η διεθνώς αναγνωρισμένη Αργεντίνα συγγραφέας Σέλβα Αλμάδα εστιάζει σε ένα φλέγον ζήτημα της εποχής μας, το ζήτημα της έμφυλης βίας. Μια ιστορία που αποκαλύπτει τις σκοτεινές πτυχές μιας κοινωνίας που σιωπά.

Τρεις έφηβες δολοφονημένες στην επαρχία της Αργεντινής τη δεκαετία του 1980. Τρεις ατιμώρητοι θάνατοι όταν ακόμη η λέξη «γυναικοκτονία» μας ήταν άγνωστη.
Τρεις δολοφονίες ανάμεσα στις εκατοντάδες που δεν φτάνουν ποτέ στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων.
Τρεις θάνατοι χωρίς ενόχους.

Η λιτή, διαυγής πρόζα της Αλμάδα φέρνει στο επίκεντρο τρεις νεαρές γυναίκες που παύουν να είναι νεκρά κορίτσια και γίνονται ζωντανά πλάσματα. Κορίτσια που σπούδασαν ή ήταν περήφανα για τη δουλειά τους, κορίτσια που ήταν καλές κόρες, τρυφερές αδερφές, ικανές μητέρες. Κορίτσια που αγαπούσαν τους φίλους τους, που γελούσαν, χόρευαν και ονειρεύονταν, ώσπου κόπηκε αναπάντεχα το νήμα της ζωής τους.

Η διεθνώς αναγνωρισμένη Αργεντινή συγγραφέας Σέλβα Αλμάδα βουτάει στην καρδιά του προβλήματος ως απάντηση στην επείγουσα ανάγκη να εστιάσουμε σε ένα σοβαρό ζήτημα της εποχής μας.

Ένα μυθιστόρημα υπαγορευμένο από μια αίσθηση θυμού που σιγοβράζει κάτω από κάθε σελίδα.

Έγραψαν για το βιβλίο:

«Ένα από τα πιο δυνατά βιβλία της χρονιάς».
–The Guardian

«Μερικά βιβλία είναι δύσκολο να γραφτούν. Μερικά βιβλία είναι δύσκολο να διαβαστούν. Μερικά βιβλία έχουν τη δύναμη να πυροδοτήσουν μια αλλαγή. Το Νεκρά κορίτσια της Σέλβα Αλμάδα είναι ένα από αυτά».
–The Monthly Booking

«Ο ίδιος απίστευτος έλεγχος στη γλώσσα της Σέλβα, ο τραχύς λυρισμός και η τρυφερότητα για τα Νεκρά κορίτσια, την ιστορία των οποίων γράφει».
–Latin American Literature Today

«Τα Νεκρά κορίτσια μας σαγηνεύουν με ένα μείγμα ποίησης και ρεαλισμού. Η γραφή της Σέλβα Αλμάδα κόβει την ανάσα».
–Cristián Alarcón, El País

«(…) Στον επίλογο του βιβλίου Νεκρά κορίτσια υπάρχει μια φράση που σε ανατριχιάζει· εκείνη που λέει ότι η μόνη διαφορά ανάμεσα στις πρωταγωνίστριες (…) και εμάς είναι η τύχη».
–Ángel Castaño Guzmán, El Espectador